Tek bir ağaç Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Tek bir ağaç olsam da yapayalnız
Çok uzaktaki o ıssız dağ başında
Sıcak bir Ağustos’ta yaz sonunda
Kavuşmuştuk tam bir rastlantıyla
Sıcak, bedenin kavrulmuş oracıkta
Gölgeme sığınıp bana yasladığında
Daha alnındaki teri dahi silemeden
Bir damla su kondurup dudaklarına
Hemen tırmanıp dallarıma kollarınla
Bir kaç meyvemi indirmiştin yanında
Sonra kanın kaynayınca oracıkta
Kendinden,gerçekten de geçmiştin
Zaten geçmeliydin de her ne varsa
Şimdi sadece gözlerini kapat bir an
Sonra hızlıca sıktığın yumruğunu aç
Bu kez çok hızlı değil; sakin ve yavaşça
Çok açmana da gerek yok sadece arala
Elinde tuttuğunu sandığın şeylere bir bak
Uçup gittiğini gördüğünde her şeyin
Çok fazla üzülme, bariz tadı kalmıştır
Biraz damağında biraz da avucunda
Avucunu yala ve tadı damağındakiyle tamamla…
Olmadı; sen en iyisi baharda yine gel buralara
Neşeleniriz taze yeşil ve Nisan yağmuruyla
Biraz çamur olur belki ayakların, ellerin de sonra
Bir salıncak kurup uzun dallarımda
Sallanırken yavaşça dalarsın serin bir uykuya
Ellerin ne dediğini duymadan, umursamadan
Çok fazla derinlere inmeden; tadında…
Ya da en iyisi Ekim de gel sen mutlaka
Hem serin hem ılık bir Sonbaharda
Aman geç kalma sonu kış, dondurucu soğuklarıyla…
Buldum Eylül’de gel; başlarken yeni bahara
Biraz yeşil, biraz sarıyken gel; taze yağmurlarla.…

Yılmaz BEKTAŞ