Tek Bildiğim... Amata Part16

Sabrettim Amata. Çoğu zaman sevgisizliğiyle sınadı beni. Çoğu zaman kimsesizliğime tek sebepti.

Bir gün beni sevebilme ihtimali, akıttığım gözyaşlarımın açık ara önündeydi. Aslında bu durum umurumda değildi. Neden olsun ki? Zorda olsa bir ihtimal vardı. İhtimalleri severdim. Onu da sevdim. Açıkçası bu da onun umurunda değildi. Çünkü beni sevemedi.

Değil ona dokunmak, yüzüne bakmaya kıyamazdım Amata. Kimselere anlatamazdım Onu. Nasıl anlatılırdı ki? Elim tir tir titrerken elinde, gözüm heyecandan buluşamıyorken gözlerinde, dilim Onu nasıl tarif etsin? Hangi kelimelerle süslesin?

Beklemekten yılmadım Amata. Onsuz geçen her saniye, ömrümdeki bir güne eş değerken, ben onu beklemekten yılmadım Amata.
Gelmezdi. Ve başlardı haykırışlarım. İshak kuşu gibi yanık, göğü delerdi sesim. Bir tek o duymazdı. Bir tek o bilmezdi...

Bende bilmezdim Amata. Ne hayaller gerçek oluyordu hayatta. Benim tek hayalim ise O iken şu hayatta, hayalim neden dönüşmüyordu gerçeğe? İşte bunu hiç bir zaman bilemedim...

Tek bildiğim;
O benim kaderime yazılmayanım
O benim kederimi azaltmayanım
O benim kendimi aşağı bıraktığım ölüm uçurumum
O benim göz göre göre öldürenim
O benim gözlerinde aşka geldiğim...

Ve o gözler benim mabedim
O benim, gözlerindeki mabede gömülmek istediğim...