Tek Arkadaşım Geceler Şiiri - Baki Ortak

Geceler…
Sırdaşım oldu geceler,
kimselere diyemediğim ne varsa
koynuna sakladı tek tek.
Arkadaşımdır geceler.

Karanlık mı?
Değil aslında…
Bir anne şefkati gibi sarıyor beni,
uçurum kenarında titreyen bir nefesi
usulca avuçlayan bir dost gibi
sessizliğin içinden ses oluyor.

Her adımım yarım,
her nefesim eksik,
dizlerim çökmüş bir çöl yolcusu gibiyim.
Ama geceler…
Geceler beni hiç yargılamıyor.
Beni tanıyor, beni okuyor;
bazen ağlamama izin veriyor,
bazen de susarak anlatıyor her şeyi.

Bir yıldız düşüyor göğe
ve ben her defasında soruyorum kendime:
“Yokluğumu kim fark eder?
Sesim hangi yüzü titretir?
Kalbimin içindeki keder
kimi uyandırır gece yarısı?”

Cevap yok…
Ama geceler var.
Derman olur gibi değil,
ama düşmemi engelleyen bir el gibi
en ihtiyaç duyduğum anda
omzuma konuyor.

Her acı,
her kırık,
her buruk tebessüm
aynı masanın üstünde toplanıyor;
ben gecelerle birlikte
kendi tarihime tanıklık ediyorum.

İçimde bin türkü,
bin fırtına,
bin yarım kalmış dua var.
Hangisini anlatsam eksik,
hangisini sustursam fazla.

Ve yine de…
Bir mısra kanat çırpıyor içimde:
“Sırdaşım oldu geceler…”
Bu mısra büyüyüp çoğalıyor,
ses oluyor, nefes oluyor,
bütün hüznüme bir kapı aralıyor.

Ve ben…
Ben o kapıdan geçerken biliyorum ki
bu yolda yürüyen yalnız ben değilim.
Geceler, hepimizin aynası;
kırıklarımızı gösteren, saklamayan
ama hiçbir zaman yargılamayan bir dost.

İşte tam da bu yüzden
bu şiirin sonunda
adımı değil, yüreğimin sesini bırakıyorum:

…Ve geceler şahidim olsun ki
bu dizelerin ardındaki kul,
her zamanki gibi
bir kez daha
KUL ORTAK’tır.

KUL ORTAK