Tefekkür ve Tevekkül İnsanı

“Hekimoğlu İSMAİL”

O en son anda bile güzel prensibini bozmamıştı
Çünkü o mayasını sevdalı üsdadımızdan almıştı
O gösterecekti son nefesinde bile hasbi olmayı
Cephede göğsünü siper eden asker gibi olmayı

Çünkü o biliyordu, alimin kılınçı kalemi olduğunu
Onun için son nefesine kadar onu bırakmayacaktı
Ecdadımızın şu nasihatlarını çok iyi yorumlamıştı
Alimin ölümüyle alemin ölümünün aynı olduğunu

İlmiyle amel eden alimin hükmünü de çok iyi biliyordu
Onun için Hazreti Eyyüb gibi yaralarına sabır ediyordu
Sevdalısı gibi, o da son anda bile kalemine sarılıyordu
Her kim neyle meşgul olursa, onunla haşir olunuyordu

O biliyordu ki, bunca acılar belki derecesini artıracaktı
Yine biliyordu ki, bizim duamız kadere etkilemeyecekti
Belki de, lehinde şahitlik yapacakları görmek istiyordu
Onun için bizden elden ziyade, dille yardım bekliyordu

Bu tefekkür ve tevekkül insanı ömür boyu koşturmuştu
Hem de, gece-gündüz, yaz-kış demeden, bildiğim bileli
Bugün, onun için koşturma ve dua etme sırası bizdeydi
Bugün bu kervana katılabilmek için bu şairde koşturdu

Fakat, ne yazık ki elinden, dilinden pek faydası dokunmadı
Sağlıklıyken çok görse de bugün hayır duasını bile alamadı
Çaresizliğini hayıflanıp kendince bir iki kelam edeyim dedi
Alimin yanında su-i edep olur diye de onu dahi beceremedi

Sadece şöyle diyebildi, Rabbim sahabenin dediği gibi derim
Allah’ım, şahidim ki bu kulun elinden, dilinden geleni yaptı
Gecesini gündüzünü katıp, milletimize bihakkın hizmet etti
Eğer bu mucrimin şahitliğini kabul edersen, şahitlik ederim
B. Tunca/26.05.2002