Tefekkür-ü Mevt Şiiri - Halil İbrahim Al ...

Tefekkür-ü Mevt… (Ölümü Düşünmek!)

Neşelere borçlandım, yarım asır şuursuz;
Kaç gecem de neşeye kurban oldu uykusuz.

Borç yiğidin kamçısı, yedikçe gıdalandım;
Yine borç senedinde imzalar benim adım..

Dert de benim hanemde, zevk de bana müşahhas;
Gafletin doğradığı her uzvum kuru kalas!

Tüylerim diken diken, fikir hesap sorunca;
Var mıdır ADAM diken, pire, böcek, karınca?

El, ayak, bacak, gövde… hadi tamam diyelim,
Aynaya koş, aynaya; kus da adam diyelim.

İğrenmeli değil mi günahından her sefil?
Hangi hayat düzmece, hangi hokkabaz kefil?

Çorabın eşi kadar aramadım kendimi!
Samanlıkta iğneyi aramak bu.. iyi mi?

Bırak sapı samanı, feza çağı patladı;
Neşelerim firari, acep kim tokatladı?

Bir şamar ki, acı ne, sesinden koptu ödüm!
Anladım ki ensemde el sallayınca ÖLÜM!..

Ayan oldu: her nefis tadacak, birer birer;
Ayrılacak mahşerde, kimdir ahmak, kimdir ER!

Bir tadımlık şu ölüm hangi zehrin içinde?
Gidenlerin son sözü: siz de gelin, için de!..

Farklı farklı surette görünür O, dediler;
Bilmem nasıl baktıysa, sevmiş kırklar, yediler…

Düğün gecesi bilir, ölmeden ölüveren;
Hangi demete sahip, ecele gülü-veren?

Gülizarda yaşayan ecele gül uzatır.
Gafilin boynu kalın, satır üstüne satır…

Boynum kütük üstünde, sağ elimde bir tek gül;
Havf-ı reca bu mudur? Dökül imanım dökül…

Korktum ümit ağladı, güldüm korku ağladı;
Bu ne müthiş bir hal ki, eli kolu bağladı.

Önümde açık kabir, aralarda kazılmış,
Baktım mezar taşıma tarihler de yazılmış.

O vakte kadar taşı, sırtlan Ey cesedini!
Gayri gözünü yumma, kavra imanı, dini.

Bir düzen kur, düzene uyma düzeni olsun;
Ceplerini bırak ta, kalp keseciğin dolsun!

Tefekkür-ü mevt budur, her gün ölüp dirilmek!
Bu seherde boynuma Haktan atıldı ilmek…

Panayırdan uzlete, caddelerden camiye,
Çakıldım.. kalp patladı: Niye Geciktin, Niye?!