Tefekkür Şiiri - Abdullah Haktankaçmaz

Bazen düşünceye dalarım,
Baktığımı gözlerimle tararım.
Bir keresinde sordum,
Neden her şey çift, diye.
Nefretle sevgi.
Savaşla barış.
Acıyla tatlı.
Vuslatla* ayrılık, niye?
Sonra birden irkildim,*
Her şey zıddıyla var, diye.
Nefret yoksa, nasıl severdim.
Savaşsız, barışı nasıl överdim.
Ayrılık olmasa, olmazdı vuslat.*
Acı olmasa, tatlıyı tut at!
Ya dert ve sıkıntı hiç olmasaydı.
İnsanlar hem güçsüz, hem ham kalsaydı.
Her insan doğana, insan mı denir?
Ne derisi giyilir, ne eti yenir.
Düşünmeyene kalıptan, insansın denmez,
Tekâmül* edip gelişen de, tadından yenmez.
Düşünen hayvan, insansa eğer,
Düşünmeyen insan, hayvanmış meğer.
İnsan kalabilenleri, insan olan beğenir,
Böyle düşünmelere, açık tefekkür* denir.

*İrkilmek : Ürküp korkarak geri çekilir gibi olmak ya da
korkup şaşırarak duraksamak.
*Tefekkür : Düşünme, düşünce, düşünüş.
*Tekâmül : Olgunlaşma, olgunluk, gelişim, gelişme,
evrim.
*Vuslat : Kavuşmak

Yazılış: 21.01.2018