Tefekkür Şiiri - Veysel Soysal

Zaman yoğiken mekan var mı idi?
Bezmi Eleste ilk günü düşündüm.
Yazı-çiziye bakan var mı idi?
Kalemin içinde nun’u düşündüm.

Mevla, insanı alak’dan yarattı.
Halife eyleyip, dünyaya attı.
Akıl verdi, bilgelikle donattı.
Bir çiğnem etteki canı düşündüm.

Bilmem ruh nasıl var edildi yoktan?
Adem yaratıldı sudan, topraktan
Canlandı, izini gelince Hak’tan.
Ruhun üflendiği anı düşündüm.

Kökü gökte dalı yerde ağacı
Yemişi belki tatlı, belki acı
Yoktan var eden kadri mutlak gücü
Ezelden evveli bunu düşündüm.

Altmış yıl süren tefekkür çilemi
Levhi mahfuzu yazan o kalemi
Bizden dışta on sekiz bin alemi
Ey yüce Yaratan seni düşündüm.

Nasıl kurulmuştur, gökler yedi kat?
Bu göklerin içinde mi kainat?
Aklımı hep alt üst ediyor, hilkat:
Var oluş emri “kün”ü düşündüm.

Sanki uyanıkken derin düşteyim.
İçinden çıkılamaz bir işteyim.
Baktım ki anamla aynı yaştayım
Önceyi bıraktım sonu düşündüm.

Beden mi yaşıyor, ruh mu yaşıyor.
Ve acep hangisi öbürünü taşıyor.
İlm-i ledündür bu, beni aşıyor
Bedendeki mahpus canı düşündüm.

Kan mı kalbi yaşatır, kalp mi kanı?
Kulun kalpte mi, beyinde mi canı?
Veysel Soysal, kalp Allah’ın mekanı.
Mükemmel kimyayı kanı düşündüm.