Tefekkür Şiiri - Ökkeş Yüksek

Gözümü açtım ki; bir garip meydan,
Zıtların içtima ettiği alan,
Zulmetlerle ziya iç içe geçmiş,
Acılar sevince galabe etmiş.

Yürüdüm meydana şaşkın,çaresiz,
Alemi kuşatan sırdan habersiz,
Önümdeki yollar karmaşık,girift,
Bilemem hangisi en emin geçit.

Kainat muhteşem düzen meşheri,
Ruhumdan yükselir hayret sesleri,
Bu düzende bir tek insan istisna,
Anladım ki; onun yeri müstesna.

Serapâ mahlûkât emirber nefer,
Sadece insanlar avare gezer,
Kainât topyekün ahenk içinde,
İtaatsız insan kaos içinde.

İnsanlar sürekli huzur peşinde,
Beyhude gezerler ıssız çöllerde,
Dünyanın huzuru sadece serap,
Haram lezzetlerde saklıdır azap.

Haykırsam aleme bir medet diye,
Ses hep yankılanır döner geriye,
Gök görmez,yer sağır duymaz sesimi,
Mahlûkât anlamaz,bilmez derdimi.

Sonra; bir ses fısıldar yüreğimde,
Arama huzuru başka yerlerde,
İmandır insana huzur kaynağı,
Allah’tır insanın tek sığınağı.