Pas tuttu kafamın demir kapısı,
Örümcek ağlarıyla örüldü ufacık pencere…
Gerçek onun ücra köşesinde mahpus,
Zincir sesleriyle sakinleştim dün gece…
…
Sonra eli uzandı düşüncenin titreyerek:
“İnsan dediğin ne ki? ” Dedi…
Şenlik dağıldı bir acı yel kaldı bahçede yalnız
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız
Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız
Yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız
Devamını Oku
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız
Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız
Yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız
O mahur beste çalar Müjgan'la ben ağlaşırız
