Tefekküname Şiiri - Osman Erdoğmuş

TEFEKKÜRNAME

Kainat sarayının haline bir baksana,
Nasıl dönüyor işler görüp ibret alsana.

Güneş mütemadiyen hep doğuyor batıdan,
Milyarlarca yıldızlar dönüyor çarpışmadan.

Koskocaman ağacı çekirdeğe sığdırmış,
Çekirdekten sayısız meyveleri fışkırtmış.

Her meyvenin bir tadı,ayrı bir kokusu var,
Bunu da şu alemde sadece insan anlar.

Topraktaki tevazu kaplamış kainatı,
Hem alıyor bağrına,hem verir mahsulatı.

Bu ne iştir Ya Rabb’i,ne muhteşem icraat,
Aynı kare içinde,hem meyve hem hububat.

Her birinde bir uyum,her birinde bir ahenk,
Arının marifeti,köstebeğinkine denk.

Küçücük karıncanın,minicik midesine,
Ettirdiği hizmete dönüp kulak versene.

Zerredeki sırları kürrelere taşıyan,
Görünmeyen havayla nefes alıp yaşayan.

İnsan küçük kainat,her uzvu bir mucize,
Hikmet ile bakarsan gerek yok başka söze.

En müşkülatlı işler ne de kolay oluyor,
Ne kadar uzak olsa bülbül gülü buluyor.

Buldur bize kendini,yalvaralım ihlasla,
Ümmet eyle Resule,kulum deyip bağışla.

AŞK iKLİMİ
Kitabımdan