Tefeci Şiiri - Ebubekir Dogan

Basinda us kalmamis,caliyordu hep sol tarafa.
Uslu durmazdi hic,saldiriyordu hep sag tarafa.

Yerinde duramiyor,sigmiyordu kabuguna.
Hic bir sey yapamazsa,sövüyordu ona buna.

Köyde duramadi,yaramazin biriydi.
Yedi köyü topladi,bir essege bindirdi.

O da ona yetmedi,kendide üste bindi.
Köy ona dar geldi,cekti sehire gitti.

Hep saga ata ata,sol tarafa yürürdü.
Gece sabaha kadar,kapilarda ürürdü.

Hic helal yemezdi,herseyi yürütürdü.
Ayik kafayla gezmez,rakiyi götürürdü.

Bedava bulunca deveyi,hamutuyla yutardi.
Kul hakki nedir bilmez,tefecinin biriydi.

Zinayi velet idi,herkes onu bilirdi.
Serrinden cekinirler,kimse birsey demezdi.

Ömründe hic calismadi,tefecilik yapardi.
Yalan dolan,gaspcilik,hersey onda vardi.

Bütün pis islerden,haberi muhakkak vardi.
Herseyi nefsi icin yapardi,onda insanlikmi vardi.

Camiye hic gitmezdi,anli secdeye varmadi.
Din iman,onun icin,sade bir hurafeydi.

Dünya onun icin,yasamanin yeriydi.
Öbür dünya falan,zaten hepsi yalandi.

Ot gibi büyüdü,itgibi yasadi gitti.
Ecel geldi yetisti,hayati orda biti.

Arkasinda durmadi,ama,gidip önüne yatti.
Hoca sordu,nasil bilirsiniz diye,herkes ona sasti.