Tedirgin bir adam oldum sayende adımları mı hep korkak atıyorum…
Mevsim Sonbahar olmasına rağmen ağaçtan düşen yapraklar için can yakıyorum, tutarsızca rüzgara kızıyorum, sonra yine çıplak kalan o ağaçla bende üşüyorum… ağlıyorum ulan ağlıyorum, masum bir çocuk gibi, acısı büyük bir anne gibi, yalnız kalan bir baba gibi, sevdiğini meleklerin aldığı söylenen bir sevgili gibi… oysa benim yapraklarım döküleli çok olmuştu…oysa mevsim sonbahar da değildi canımı acıta acıta söke söke koparmışlardı bütün bende ki umut yapraklarını bunu yapan ne bir rüzgar, ne de bir fırtınaydı adı yasak denen can yakan aşktı…
Ben her sonbahar yaprakların dökülüşünde bu acıyla tedirgin bir adam olup ağzımda belirsiz bir küfürlerle ilkbaharı bekliyorum tüm şairler gibi …
Papatyalar açacak, kuşlar uçacak, özgürlük gelecek tüm şehirlere, güneş bir başka doğacak gülümseyerek, umutlar uçurtma olup çocukların ellerinde bir başka uçacak… herkes sevdiğine kavuşup dualar edecek, ne küfür kalacak ne de günah ve yasaklanacak ayrılık şiirleri, yasaklanacak sonlar sonbaharlar… bütün yapraklar dallarında, bütün çiçekler topraklarında kalacak… umutlu insanların güzel hayalleri kaldıracak tüm tedirginliğini bu şehrin bu insanların…şiirlerin adı hep güzel olarak başlayıp umutla bitecek şair'in son satırları …
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta