Tedavül Şiiri - Ümit Anaç

Çok şey istemem insanlardan aslında!
Tıpkı anne babanın çocuklardan istediği kadarlar.
İyilik köklü, toprağı kalpten olanlardandır!
Ama çocuklar misali yüzlerine bulaştırırlar...

Diyet kelimesinin çok eşliliğine tanık olurum.
Çocuk büyür, kelime de ona paralel genişler!
Kurallara aykırı olan herşey birden asileşir,
Çocuk koşar, kelime cümle olur...

Karayolları'nın mesafe belirten tabelalarına soğurum sonra.
Sıcak olsun o şehir diye, tabelasında poz veririm,
En doğal gülüşüme bürünerek yaparım bunu.
Ama cümleler ve çocuk gülüşümü küçültür...

Bu kez isteklerim sonlanır...
Çocuk yoğun bakım ünitesinde,
Cümle olan kelime tedavül dışı...
Ee! Sessiz kalışa ne gerek var, konuşuyorduk ne güzel...