Tecrit Şiiri - Vera Tulyakova

bugün otuz mart iki bin yirmi
karantina
sessizlik ve mecburiyet
beni kendimle yalnız bıraktı

bir kadın tanıdım evvel
henüz on sekizinde
tükür diyor, tükür bizi şehir

sövüyor her şeye ve var olan düzene
olağan tüm durumlar burada namümkün artık

bakış diyor,
gizleyemez duyguları
lâkin hep boş bakıyor

ben ki mecnun edasıyla bu hayat denen tuhaf çölde ilerlerken
düşünmedim dört sene süregelen bir sevdanın
bitişini izleyeceğimi

doluya mı tutuluyorum?
yılana mı sarılıyorum?
her yerde su var
thales'i düşünüyorum
kadını düşünüyorum
tanrı'yı düşünüyorum
belki sabırla
belki de koyunmuşcasına
celladımı bekliyorum

.