Tecrid Şiiri - Mesut Hastürk

herkes gitti, yağmur kaldı, kapalı pencereler.
gölgeme geçen bedenimin yarısı,
sıkıştı kapı aralığına, dönerken geriye,
herkes git’ti.
açık lambalar ve kül kokusu
senden; söz yapıyorduk, bir resmin eksik.
fakat hala yakıyordu odayı “hülyalı esrarın.”

gerçek olmasan da yakıyordu perdeleri.
kiminin gözlerinden bir film akarken.
karelerde seni, bir kadın oynuyor olmalı
ya da gecikince, dokunacak eski bir şarkı
da dinliyordu sözlerini, mırıldanan diğeri.
oysa boşluğa dağılmış bir bedenin, yankısını
toplayan ben, arıyordum en çok seni.
çünkü ne şimdi var bana, zaman olacak
ne geçmiş ne de gelecek teselli

(Kunduz Düşleri / Piya Kitaplığı 1994)