Tecelliye Uyanış Şiiri - Mavi Umay Şükra ...

Sevgili gönül dostları,

Doğruluğundan her nekadar emin olamasam da en azından Faruk Nafiz Çamlıbel gibi bir üstadımızın 'Han Duvarları ' şiirinde uygulamış olduğu tekniksel uygulamayı denemeye çalıştım.Orda Anadolu insanını temsilen asıl şahıs Maraşlı Şeyhoğluna izafe edilen onun ağzından söyleniyormuşcasına aslında şairin kendi söylemi olan dizeler arasına serpiştirilerek konan koşmadan çok etkilendim.Ben de kıyameti ve göğü konuşturmaya çalıştım eserimde.İnşallah başarabilmişimdir.

En derin sevgi ve saygılarımla.

Firak deminde bülbül, gül efsununu bilmez
Bilmez hülya içinde kışlar baharı silmez
Öyle bir rüyadır ki, seher güneşi alaz
Aşka râm gecesinde ömür eder bin niyâz
Gönüldür olur on beş akılsa misliyle yaş
Tezat içinde sihir hatırlanmaz ki naaş
Fıtrat özüne yama, bulur o ruh anında
Sevmeyecekse eğer kalp nedir sol yanında
Sır içinde sır saklı kapılar hep sımsıkı
İçindeki âlemse yaratır nev mantığı
Nemrut kalpliler bilmez Gülizar mevsimini
Rüzgârı okşar durur ölene dek kimini
O güneşi batmadan doğar yenisi hemen
Kıskanır tüm gülleri nergis ile yasemen
Dile gelir gökyüzü hikmetiyle seslenir

“Görmemiştir cihan böylesi aşkı
Alazıyla ufkum durmadan yandı
Bu hülyanın sonu canın helâkı
Bozulmasın asla kalplerin andı”

Yıldızın aktığı an yahut bir nefeslik can
Öylesine kısadır rüyanın sürdüğü an
Kar sıcağında söner güllerin şuh mevsimi
Ermez düze aşığın, hamdan Akl-ı selimi
Kör feleğin cevrine atılamaz ki çelme
Öncekini aratır gelen her bir işkence
Hicranın dağlarında giryân sağanakları
Teselliyi bitirip yıkar sığınakları
Zindanın kuytusunda damağında aşk tadı
Arafta yankılanır sebeb-i yârin adı
Sonsuzluğun gözleri ayrılığa dikilir
Mahşerin toprağına Vuslat gülü ekilir
Ey güneşi yaşamak, gölgesi ölüm olan
Ey tüm varlığı suret, sireti külüm olan
O Cisminden ismime kıyâmet nefeslenir

“Mateminde yer gök, sen ağla şimdi
Külün yazgısıdır başında tüten
Yanmaz yaraları, sen dağla şimdi
Ömrün olmuş hiçe, gönüllü zaten “