Tebrizde Özüm Kaldı Şiiri - Veysel Soysal

Soldu, şimdi gonca güller.
Susturuldu, Oğuz diller,
Yıkık viran kadim iller;
Horasan’da tozum kaldı.

Toprağını ektim biçtim.
Serin sularını içtim.
Binlerce yıl geldim geçtim.
Koçan’da izim kaldı.

Ne gül kadı ne gülistan,
Ne bağ kaldı ne bostan,
Hatıra kalmadı dosttan.
Can Gürgan’da üzü’m kaldı.

Aras, yaslı akar uzar,
Dalgalanmaz kara Hazar.
Hatayi’den tek bergüzar.
Şikeste bir sazım kaldı.

Farslar başladı yalana,
Geçti, illerde talana,
Serveti çalan çalana
Urmiye’de tuzum kaldı.

Acem verdi, zehiri,
Gönül çekmez kahiri,
Yahşı Kirmanşah şehiri
Onun nesi bizim kaldı?

Yüzyıllardır, kara bahtı.
Geçmişinde kaldı ahtı.
Selçuklu’nun payitahtı
İsfahan’da ezim kaldı.

Güneylerde durum: elim.
Söylemeye varmaz dilim
Dokunmuyor halça, kilim.
Can Hamse’de bezim kaldı.

Yaylalara vermez göçü,
Kırıldı hep koyun – keçi.
Yüreğimin güney ucu,
Can Kaşgay’da gözüm kaldı.

Birer birer vuruldular,
Kırım kırım kırıldılar,
Yad illere sürüldüler.
Nerde bir oğuzum kaldı?

Gelen giden sömürdüler,
Sefalarını sürdüler.
Acemleri semirdiler.
Ne petrol, ne gazım kaldı.

Oğuzların itibarı;
Şehriyar’ın ol diyarı;
Hem merdar-ı iftiharı,
Can Tebriz’de özüm kaldı.

Veysel Soysal deme zahir.
Azatlığı, mutlak ahir.
Elde oyanışa dair.
Bir muhtasar tezim kaldı.