Tebriz iz iz iz Şiiri - Ayişe Nebi

TEBRİZ iz iz iz

Açılır ufukta bir Tebriz
İlkbaharda kar altından menekşe baş kaldıran kimi
Masum,
tarihin yüzünde gülebatın,
Yer yüzüne işlenmiş minyatür-
İçinde güllerin, bülbülerin figan ettiyi minyatür.
Taş atsam çalkanır gu gölü kimi,
Göllerine ayna diyemem,
Yıldızları yansıtan ayna.
Sularına okşayamam,
kabalığı can yakan sularına.

Tebrizim, Tebrizim,Tebrizim, derken
Sözler mahmurlanır ağzımda-dilimde
Yaban bir nefes dolanır başının üste.
Düşmez sana iz,
Bu ne sırdır, bu ne giz?
Adın ruhumu deşen biz,
Tebriz, Tebriz.

Varlığın tarihimin teselli yeri,
Haydı dikel, durma geri.
Düşmür üstüne gölgeleri
Bayrağımın,Tebriz.

Hikmetine hayan olum,
Derdlerine devan olum,
Kamışların çöllere
Üflediyi nevan olum.

Tebriz, Tebriz,
Sana solgun benizli kız diyemem,
Topraktan fışkırır şehid kanları!
Gök çekilir, yalın kalır al güneşin gözleri
Göremez,
kılıç gibi sıyrılır gök yüzünə dağları.

Assam kendimi bu hilalin kavisinden,
Dalgalansa saçlarım özgürlük rüzigarında
Her teli bir bayrak,
Bayrak- bayrak
Göz düşse ufuktaki yalnızlığıma
Kurt gözünün parıltısında
Yankılanır sesim,
Ses salırım kurdun ağzına
Tebriz, riz rizz iz iz iz iz iz zzz.....