Tebriz’im Şiiri - Hasan Kocamanoğlu

Anlayamadım gitti şu feleğin işini
Kesmişler saçını, bir bir kırmışlar dişini
İkiye bölünmüş yüreğin kor ateşini
Kimler söndürebilir gözü yaşlı Tebriz’im?
…
Yüreğimi dağlayan hasrete boyun eğdim,
Kırık dökük ümitle kapılarını dövdüm,
Belki de, ben yine de her gün hatırındaydım
Kanayan yaramı da, kanattın be Tebriz’im
…
İsterdim ki vuslattan ben de payım alayım,
Yine sen huzurlu ol, ben uzakta olayım
Gül, eğlen, ağlama sen, şevk ile seyredeyim
Yine ben uzaklarda, hasretteyim Tebriz’im
…
Uyan be Tebriz’im, korkuların at artık
Seni sevenlerin gönülleri yırtık pırtık
Bahtına küsme de, kederi ağzına tık
Ben de hep seninleyim, yanındayım Tebriz’im
…
Yaşam seninde hakkın, canla savaşacaksın!
Sende atanın ölmez ruhu var, aşacaksın
Küskünlerin, düşkünlerin yolun açacaksın
Nedir bu suskunluğun, havalan be Tebriz’im
…
Men de, sen de Türk isek, biz bize gardaş isek
Bir ürekle bir feryat, gerek hem bayram edek
Azad olmak hem gan, hem de gatı ürek ister
Beraber yaşayak, beraber ülek Tebriz’im
…
Brs–050809