Tebessüme İhtiyacım Vardı, Seni Öldürdüm

Günlerden birgün varla yok arasında sıkışıp kalmıştım,
Masallarımın sonunda bir p.ç daha çıkıyordu ortaya.
Matemden bozulmuş hepsi, bozguna uğratılmış sanki.
Sevgi, bir tek onlara yetmedi.

Gönüllerden bir demet gül sunmuştum kendime o zaman,
Bahçelerimin kokusu külleşmişti artık, terliyordu her çiçek.
Anladım; yanmış kökleri, saçlarımın ahengine sardım hepsini.
Bir kırmızılar kaldı yerinde, 'hayat rengi' demişlerdi kendilerine.

Güzlerin en sıcağında, kucağımda buzlarla kalakalmıştım ortada.
Güneş en çok beni yakıyordu, eriyordum buzlar sayesinde.
Baktım; sana benziyordu her şems ışını,
Bir parça daha kopardım etimin iliğinden, hediye ettim sıcaklığına.

Güzelliğimden dem vuruyordum aynalara bakmadan,
Yoklama defterinde adım geçmesin diye saklanıyordum sadece,
Bir gören olursa açıklayamazdım cinayet sebeplerimi,
Katil değildim, tebessüme ihtiyacım vardı, seni öldürdüm.

Göğün derinlerine ulaşmak için kırdım kemiklerimi.
Torba dolusu hayal çıktı liflerimden, paketledim.
Konteynıra gelemeden isyan bayrağını çekti ceninlerim.
Selam sevgilim; düş'tüm varlığına, kanatların yalnız kalmış.

9altı10 | 19:20
Mercey.