Tebessüm Şiiri - Zeki Özaydın

Yavaş yavaş yaşayacaksın aşk denilen bu kör nimeti
Ellerinde biraz tohum gözlerin yansıyan ruh ateşi
Kum taneleri gibi binbir parlak renkli saçları ellerinde
Yavaş yavaş okşayacaksın kokusunu iliklerinde hissettiğinde

Sabah vakti  bakir aydınlık kadar keskin bir sabır
Tan kızıllığında dökülen yapraklar misali
Bir satır
Her zerrene ulaştığında aşk kadehinden sızan şerbet
Yine de heybeti ulaşılmaz bir çınar gibi etmeyeceksin minnet

Çam yeşili gözlerden sızan aynalar etmesede insaf
Acımasız bir tabut içinde bekleyen yolcu  edeceksin inat

Bir karınca seninle kurtulduğunda ölüm rüzgarından
Bir fırtına kopacak heybetli yüreğinden inan
Bir beyaz bir kırmızı bülbül olduğunda kaderi aşkın
Ellerini toprağa vurup alıcaksın nefesi insan

Böyle yavaş yavaş seveceksin aşk denilen kurbanı
Gülmesinden tanıyacaksın yolda yürümekte olanı
Bir gün dallarından aldığında acımaz son nefesi
Dönüp bakacaksın bu geriden gelenler neyin sesi

Yorulacaksın yürümekten caddelerde, koşmak isteyeceksin
Bir tedirginlik kayacak gecenin mor siyahlığında
Hakim olamayacak gözlerin perdelerine, titreyeceksin

Kaçıp kapılar ardında sığınacak mabetler aramakta
Gözpınarların çeşmelerle hüzün deryaları yapmakta
Hain öfkelerinden sorgusuzca kaçarak sığınacaksın
O gözlerde şeffaf fanuslardan bir ayna bulacaksın

Bir anlık karaltı atlılar üzerinde tepinir gibi doludizgin
Uyku denilen amansız düşman ellerinde af dileyeceksin
Sevda dedikleri katip okçulardan susuzluğa eman
Nahide bestelerden ömrüne ondan ömür iste her an