Gün ışığı; iyi insanların yüreğindeki sevgiden doğan minik bir tebessümdür…
Hazan neferleri kamp kurar önce
Ruhumuzun sınırlarının kırmızı çizgilerine
Kandırır kandilleri bizi,
Dost diye katık süreriz zehrolası ekmeklerine
İşgal gerçekleştiğinde görürüz
Esaretin kördüğümler attığını o ‘yüce’ gönlümüze…
İpi elimizde sandığımız rüzgârın
Kuyruğuna asmışız biz umutlarımızı
‘Düş’ sanmışız korkumuzun karanlık tarlalarında boy salan karabasanlarımızı,
Gün gelmiş tebessümlerimizin bolluğundan usanmışız
Ehven bilinen mülayimliğimizi çarçabuk uçurumdan atmışız
Ama yine de bir dirhem utanmamışız…
Sebepsiz susuyorsun
Hüznü gibi;
gün ışığını kaybetmiş,
Yalnız bir gül goncasının…
“İnsan sıfatıyla nefes almanın en güzel yolu, susmak sanılır
Talan edilirken ‘İnsanlık’ ruhumuzun peşkeş hanesinde! ”
Kayıt Tarihi : 17.6.2011 08:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!