Tebeşir Tozu Şiiri - İsmet Can

Göz kırpıyor umuttan, en düşük ziyalı ışık
Bastırıyor içsel karanlık, bu yaşama alışık
Çığlık atıyor sessizce, beyaz duvar yazıları
Tebeşir tozunda özgürlük, yapıyor bağışıklık

Soğuk duvarlarda bıraktım, benden kalanımı
Tebeşir tozları şahidim, bilmez hiç yalanımı
Hasretini istifledim, tahta sedirin altına
Yıllara bıraktım, duvarın ötesindeki yanımı

Meltem rüzgarı hayalin, nefesimde serince
Sivilceler yara açıyor, patlayarak derince
Binlerce kez sıktım demir parmaklıkları hasretinle
Rahatlıyorum hasretin, genizlerimden girince

Dimdik duruyorum ben, sallanırken duvarlar
Tebeşir tozuna rağbet, beni hayalden kovarlar
Ecel koşmak peşlerden, canları bekler durağında
Sen duymuyorsan bari, belki melekler duyarlar

Tebeşirle yazdığım duvar, benim kader yazımdı
Dökülen beyaz tozlar, yıllardır biriken sızımdı
Üzerimdeki tavan gibisin, tebeşir tozuna bulanmayan
Sen gibi vazgeçtim, senden, senli aksin lazımdı