Taziye Şiiri - Çizgili Mavi

Yazılmamış şiirim, kurulmamış kafiyemdin;
Sen… Benim!
Henüz söylenmemiş türkümdün; dertli, matemli.
Dilimden düşmeyen ağıtsın şimdi!
Geçti…
Çok vakit, çok yol geçti üstünden, mezarının!
Çıkıp gelsen şimdi, “bak geldim” desen…
Gözlerinle, gözlerimin içine girsen!
Kırk hançer daha saplasan; sırtıma, yüreğime, ömrüme.
“Ben ölmedim” desen içimdeki mezarlığa,
Faydası yok.
Manası yok.
Ve tesiri yok artık…
Salalar okundu her minareden,
Günde 5 vakit!
“Hatun kişi” niyetine,
Dualar, beddualar edildi.
Geçti…
“Kaç mevsim geçti bilmem” değil.
Bilirim.
Bin zemheri geçirdim, kor ateşlerde yanarak!
İçimde ölen her sana, matemler tutarak.
El açıp, yalvararak…
Bin ayazda, ayazla kavruldum.
Bin gece geçti, kör karanlıkta.
Tam bin gece; o turuncu sokakta.
Biner biner yüklendim acıları,
Kör bıçakla kesilmiş bileklerim.
Demiş ya şair;
“Ne hasta bekler sabahı, ne de taze ölüyü mezar,
Benim seni beklediğim kadar…” diye…
Beklenen şiirinde…
Beklenene!
Gelme artık neye yarar…
Yasinler, Fatihalar okundu ardından!
Dualar, beddualar edildi!
Yaslar, matemler tutuldu!
Bin gün, bin gece, bin zemheri!
Bilirim.

7.7.'24
Pazar