Tazim Şiiri - Mustafa Kalfe

Dünya kendinden olanı alıyor yine
yaşam yolda olmak düsturunca olmadan şaki
sevdanı düşürdün yine meczubun sinesine
yaktığım kınanın türküsü hala ellerinde
aksak bir umudun gölgesi gönlümde
yeni çıktığım yolların arefesinde
sürgünden kalma yaralarım hala ayaklarımda
çekiyor beni yolların bir lokma bir hırka ile
durmuyor küpeler kulaklarımda
kan revan içinde
yürüyorum yine senin yerine
duruyorsun hep uçurum başlarında
tutunuyorum yine uzattığın ipine
şirazeden çıkmış duygular içinde
seni konuşuyorum köy meclislerinde
alakasız neresi varsa hep senden yana
nedir sen bu kadar yokken
yeri göğü donatışım senle
düşünüyorum, düşlüyorum
düşüyorum lafı güzaf hanelerine
bilirim, bilirsin bir tek sen beni
anlarsın pejmürde dilimi
beklemezsin sözlerimde vezini ne de kafiyeyi
görürsün perdenin ardında görünmeyeni
pinhanda debelenenin dildeki kekemeliğini
gönlüm daimi bekleyen müjde hanesi
gelirsin hep her bayram namazı öncesi
kutla dolduruyorsun hayalhanemi
ellerimizde ve alınlarımızda şefkatin busesi
yaptığım uçurtmaların senin ellerinde ipi
ellerim hep böğrümde her zamanki gibi
olman yetiyor bana bu yaşamda
mutmain kalbim benim için yaratıldığına
bilirim ben neredeysem sen orada
bulursam eğer bir gün bir yerde
tanırım seni taze demlenmiş bir çayı içişinde
ve gözlerin maviyi sindirmekte