Taze Fasulyeler Şiiri - Meryem Şahin

uzun boyu fidan gibiydi. koyu kahve yıpranmış hırkası, yıkanmaktan rengi kaçmış kurşuni yünlü jarseden eteği, başındaki kara güllü eşarbı ile asil bir görüntü sergiliyordu. varlığındaki asalet, bulunduğu yer ile tezat teşkil etse de onurunu kaybetmemişliği hemen göze çarpıyordu.
arkası dönüktü yoldan geçenlere oysa..
görmesinler kendisini diye mi, yoksa geçenleri, hala yeryüzünde yaşıyor olanları, ya da yaşarmış gibi yapanları görmemek için mi?
ayakta durmaya çalışıyor, hayata bir ucundan tutunmak için rüzgara göğüs geriyordu. ince uzun parmakları kemikten ibaretti. önünde bulunduğu kocaman teneke kutunun içine doğru eğildi, titizlikle seçerek birşeyi silkeledi, başını iki yana çevirerek gören olup olmadığına bakındı. elinde tuttuğu yeşil bir taze fasulye idi.gençliğinde az mı pişirmişti bunlardan? o zamanlar pazardan alınırdı taze fasulyeler. elinde tuttuğu yeşil renkli bitkiye dalgın dalgın baktı. bakışlarındaki yol onu tam kırk yıl öncesine götürdü. çocukları olmamıştı nedense. kaderdi herhalde. on yıl boyunca çocuk sevgisini de eş sevgisini de birbirlerinde bulmuşlardı. koskoca bir on yıl nasıl da anlamadan geçip gidivermişti. bir su gibi akıp gitmişti. hayatta ondan başka kimsesi yoktu zaten. ne severdi taze fasulye yemeğini de. hele bir de pişirirken kılçıklarını bıçakla kesip çıkarınca nasıl da iştahla yerdi.
duygularından kurtulmak ister gibi başını salladı.düşünceleri dağıttı kafasından silkeleyerek. sonra tekrar koca kutunun içine doğru eğildi. burnunu bir elinin kurumuş parmakları ile tutarak. fakat hafızası onu geçmişe götürmekte direniyordu.
ne olurdu yaşıyor olsaydı? küçücük iki odalı evlerinde akşam işten dönüşünü bekliyor olsaydı yine. elindeki fileden taze fasulyelerin parlak renkleri görünseydi gelirken.
öyle ya; artık ne pazar fileleri kaldı, ne küçük evin bacasından tüten dumanlar. yüreğinde açan kırmızı güller bile siyaha döndü. tıpkı başındaki eşerbın kara gülleri gibi.
bir de şu tanıyanlar olmasa...şu yanından acıyarak bakıp geçenler. çünkü utanması geçip gitmedi bir türlü.kendisini terketmeyen bir o vardı, bir de kaderi. taze fasulyelerin beş - on adedinden yemek yapmak için koca teneke kutuların içine eğilip bakmak zorunda olduğu günlerden biri idi bugün de.