Çocukluğum kışları büyük bir kentin sokaklarında kaybolurken yazları köyümüzün uçsuz bucaksız ovalarında dolu dizgin geçerdi,okulların tatil olması ile birlikte soluğu çoğu akrabam olan yaşıtlarımla geçirmek doyumsuz mutluluk verirdi.sabahın erken saatlerinde traktörle tarlada ekin hasatı,öğlenin yakıcı sıcağına rağmen bana mısın dedirtmezdi.hele de dayımızın geç direksiyona diyerek cesaret vermesi,o an komutan edası ile koltuğa bir kuruluşum var ki görmelisiniz.akşama yorgun düşen bedenler çocukça tatlı sohbetlerle yeniden güç bulurdu,birde çok az şeyin satıldığı hemen hemen her şeyin verilip karşılığında şeker sucuğu,renkli lokumlar ve nemlenmiş bisküvilerin alındığı bakkalımız vardı ki,en çok da orada yüzümüz gülerdi.ne tuhaftır ki büyük kentten çıkıp bir köy bakkalında aldığım her yiyecek bana doyumsuz tatlar verirdi.gerçi büyük kentte bir memurun ev hanımı eşi ve altı çocukla yaşam mücadelesi köydekinden daha zor ve çetin geçmekteydi.o zamanlar marketler zinciri yoktu ama mahalle bakkalına veresiye yazdırılırdı.liseye kadar hiç okul harçlığımız olmadı,olduğunda da ya hastaneye tedaviye gelen ve günlerce evimizi pansiyon gibi kullanan akrabalarımızın cebimize sıkıştırdığı minicik harçlıklar yada annemizin babamızın boynumuz bükülmesin diye arada yaptıkları süprizleri olurdu.yinede mutluyduk,her şeyden önemlisi umutluyduk.
Ailemin ekonomik durumu beni fazlasıyla etkilemekteydi,liseyi bitirdiğimde üniversite sınavlarına girmeyerek okuma sırasını ablama verdim,aynı yıl liseyi bitirmiş onun önünü açmak için bu kararı almak gerektiğine inanmıştım,ben çalışacak, kardeşlerimi okutacak, babama destek olacaktım. erkek olarak ayaklarımın üstünde durabilir her işte çalışabilirdim.bacılarımın okuması öncelikliydi,el oğluna boyun bükmemeli,başı dik seçici olmalıydılar.kardeşlerimden biri üniversite diğerleri lise ve ortaokulda okuyorlardı.tek maaşla olacak iş değildi,ev kira, bakkal veresiye,bırak harçlığı yiyecek tüp de dahil her şey karaborsaydı,hangi işi bulsam çalışıyor kazandığım haftalıkları anneme veriyordum.eve ellerim dolu olarak gitmek bana çocukluğumda köy bakkalından alabildiğim yiyecekler kadar haz veriyordu.
Şimdi kırklı yaşlardayım,bir oğlum var onun için çabalıyorum.babamı düşündüğümde çok yol kat ettiğimin farkındayım,mega marketlerden her istediğimizi alıyoruz almasına da ne çocukluğumun köy bakkalından alınanlar kadar nede gençliğimde cebimize sıkıştırılan harçlıklar kadar tat vermiyor. Ben; zor şartlara rağmen kentler arasına sıkışmış çocukluğumu, ve içinde babamızın olduğu çocukça umutlarımızı özlüyorum.
Büyük ayrılıklar küçük ayrıntılarla başlar
Ayrılık öncesi zamansızlık girer araya.. sonra mekanlar yabancılaşır sana.. birlikte paylaştığın çok şeyden uzaklaşır.. birlikte aldığın tadları unutur olursun.. derler ki sen bile farkında değilsindir bittiğinin.. eğer anılar canlanıyorsa gözünde.. son kıvılcımlarda sönmek üzeredir bilesin..
Bugünlerde
Bugünlerde ölmezsem
Sanırım uzun bir süre daha ölmem
En azından öyle ya da böyle yaşarım
Ser sefil mi? Yoksa derbeder mi? Bilemiyorum.
İnsan birçok işte kendine yetebilir, yardım almadan işlerini yürütebilir, hayatını sürdürebilir ama bir kadının gücünü hissedeceği sevgisiyle kendisini saran ait olabileceği hayatına anlam katan bir erkeğe ihtiyacı hiç bitmez. Hayatına anlam katan bir erkeği yoksa yaşam yarımdır, bir gözü kör bir kulağı sağırdır. Yaşam ısıtmayan bir yangın yeridir içini titretir.
Aramıza buzdan kale öreceksen
Ayda yılda bir kez göreceksen
Ben ölmeden sen kabre gireceksen
Bitsin bu aşk bitsin
Beni hepten unutmayı seçmişsen
Oğlu olmalı insanın,
Atadan babaya ve oğula giden yolda
rehberin
Canını emanet ettiğin, elin, ayağın, gözün, kulağın
her şeyin
Oğlu olmalı insanın,
Yaralı
Bir yar sevdim yaralı
Benim gibi bahtı karalı
Aramızda yüce dağlar sıralı
Gidem dedim gidilmiyor
Kayan yıldızların ardından
Görmezdi gözlerim senden başkasını
Elini ilk tuttuğum anı hatırla
Gecenin sessizliğinde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!