Tayf Şiiri - Ömer Şancı

Adımı çocuklara verseler,
Çoğalacağım mı sanki.
Kayıp bir adresten,
Dağlar kadar mektup yazsam,
Ya da bütün kitaplarımı yaksam,yine de üşürmüyüm.
Giderken rehindeki yüreğimi alacakmıyım.
Mosmor oldu artık yüzüm,
Yine de gülümseyerek çığlık atabiliyorum,
Sessizce, yakınma ile yetinerek.
Kimselersizliğimi kimseye duyurmadan.
Dünya yetmeyecek artık,
Bir avuç toprak saklıyorum,
Bir yumruk savururken gökyüzüne,
Sımsıkı öfkesiz dargın.
Pınar varmış göz çukurlarımda,
Aktı akacak aklımdan geçenler,
Tek tek toprağa düşecek gibi.
Gökyüzünün tayfı parçalanıyor,
Öpmeye çalışınca rüzgarları,
Yükseliyorum, yükseliyorum da beyhude,
Ulaşamıyorum başlangıcıma.
Nehir yüklü bir adam da olamadım,
Asi nehirinin kıyısından geldiğim halde.
Çocukluğumda su sınırları izlerdim denize kadar,
Avuçlarımda artık denizin tuzu da yok,
Zamanın bütün parçalarını,
Bütünlüyorum her soluk alışta.
Kıyıda köşede kalan son umuyu bile,
Allayıp pullayıp anıma katıyorum.
Çoğalıp çoğalıp yalnız kalıyorum yine.
Yalnız kalıyorum sözcüklerde.
Demek gidiyorum şimdi.
Bütün şiirlerim yarım kalacak.