Besili tavuk,
Dertsiz,tasasızmış,
Sahiplerinin yanında…
Kocaman,kocaman,tâze,
Yumurtalar verirmiş onlara…
Gözdesi olmuş,
Küçük çiftliğin zamanla…
Tavuk,
Sülüklerle ahbap olmuş,
Yaşayan,dere kenarında…
Ama sık sık:
“Kime ne faydanız var? ”
Dermiş…
“Kuşlar bile yemiyor sizleri,
Koymuyorlar sofralarına…
Üstelik çok çirkinsiniz,
Bakılmıyor suratınıza…”
Sülükler aldırmamaya çalışırlarmış,
Densiz tavuğun laflarına…
Derken kovalama oynamış,
Aylar,aylarla…
Bir gün,ev sahibi yaşlı adam,
Sülüklerden bir kaçını,
Doldurmuş bir kavanoza…
Tavuk çok şaşırmış,demiş ki:
“Belki evdeki muhabbet kuşları,
Seviyor sülük yemeyi,
Ya da yem yapacak sizleri,balıklarına…”
Derken biraz sonra,
İhtiyar adam dışarı çıkmış,
Güneşin altına…
Paçalarını sıvayıp,
Sülüklerini yapıştırmış bacağına…
Meğer sülükler kan emince,
Bacaklarındaki şişlik inermiş,
Ağrı azalırmış bir parça…
İhtiyar işi bitince sülüklerin,
Yine kullanmak için geri koymuş,
Onları kavanoza…
Asıl tavuğun beklemediği olay,
O akşamüzeri gelmiş meydana…
Artık kartlaşan tavuğu,
Yatırmışlar bıçak altına…
Zavallı tavuk ölmeden söylenmiş:
“Her şeyin iyi,kötü,
Bir hikmeti varmış dünyada…
Ama hiçbir şey bâki değil,
Felek kocatınca…
Ne gençlik,ne semizlik kalıyor geriye,
Ne hikmet,ne de fayda…”
06.03.1995
Kayıt Tarihi : 5.6.2006 12:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!