Tavşan Uykusu Şiiri - Ömer Ali Tortum

Yılanın dili çözüldü, eli, ayağı... 
Ayılar mahmur mahmur,
Gözlerini ovuşluyor.
Kardelenler, göç yolunu tutmuş yine...
Parmak uçlarında yürüyor, sessizce...
Ağaçlar aheste aheste,
Cemre, tüyden hafif,
Salınarak düşüyor;
Havaya... Suya... Toprağa...
Fısıltı, ortak lisan, zira;
Tavşan, hala uyuyor.

Mevsimler böyle böyle,
Tabiat böyle böyle işliyor...
Güneş ışıkları gibi yağmurlar.
'Tıp tıp' ses çıkaracak olsa biri,
Bir diğeri uyarıyor, zira;
Tavşan, hala uyuyor.

Yıldızların kayacağı yollara,
Gezegenler , yağ sürüyor.
Yıldırımlar kırbaçlarını saklamış,
Yer kabuğu, tutmuş nefesini,
Alem sükut içinde, zira;
Tavşan, hala uyuyor.

''Yıllarca uyumuş, kalksın artık.!'' yok.
Hayat, bir devin kibrini sevmiyor...
En uzun uykulara boğuyor, ömrünü,
En hafif uykuluların...
Biraz daha sessiz, lütfen, zira;
Tavşan, hala uyuyor.