Tavşan Buluta Şiiri - Kübra Nur

bir kelime akıtan bir damlayı
bir söz kıran kalbi
bir kelime yakıp yıkan
yakıp dile getiren; yana yana
sessizlik boşluklar dolduran
rüzgarıyla başakları solduran
soldukça kanış açılmayanlara
sonra bulut uzaklardan gelerek
yukarıya yönelenleri indirmemek
hep hep öğle kalmaları için
bakar başak bakar aşk
küser kırılır ağır gelir mahmun dur artık
gider, gider ürkek dağlara
tavşanın küstüğü daha ilerleyerek habersiz
ağlar bulutduymaz tavşan
küstüğü dağın içinde göremez seslenişi
küser yine küser dağ habersiz
yine ağlar bulut
tavşan habersiz dolar boşluklar
tavşan yine küser; yeri dolmuşyur
ayrılır,küskün dağa,kendine, buluta
hep kazmak ister dağı, karanlığa ulaşmak için
amakırılgındır dağa yine kıyamaz fakat çıkamaz dışarı
vardır ağlayan vahşet bulutun gölgesi
yine küskündür ama dağa değil buluta değil
değil hiç birşeye sadece küskündür hayata