Tavşan Avı Şiiri - Mediha İstanbullu

küçücüktüm
meçhulden de
suskundum

yalandı
hayat unsurlarımızın
başlangıçları

ne zaman dönse güneş
ufkuna
karanlıktaki
yanılsamalar
bizi utandırırdı

müneccimbaşının
el yazmasıdır
kader dediğin
altın varaklı levhalarda
avlanır kelimeler
tapu kayıtları
el değiştirirler

her zararın efkarına sığınan
sana miras
saray buluntusudur
bütün resmi defterler

simgesel değerlerin
sonuna düşen bizleri
terk ettiler

kandırılan sırlar
sığındıkları kitapevleri
yakılmazdan önce

şimdi
uzağın esirleri bu parmaklıklarda
kendilerine kıyarlar

aldanmaktan ağır gelen
ölümleridir cesaretlerimizin

kırılan damarımız
imla yanlışları içinde

ah ölmek ne iyidir
kendiliğinden gitmek
bu keskin güz
bu mevsimler kirlenmezden önce

kim olduk
nesi olduk utancın
bu kanlı hesaplaşmanın

bizden başkalarının
sandığımız soyağaçlarının
bağlanmamışlığından

efkarından çığlık haykırış
dağ olur taş olur
uçurum şimdi