Taştı Gönül Şiiri - Münire Çevik

Taştı gönül kapısına vurdu içindeki dalgalar.
Doğmamış yetimin hakkından kim anlar?
Yaralı yüreklere şifa olurmu bu kelamlar?
Yeterlimidir insan?
Yetermi insan insana?
Yetişemez her mecraya koşar ayakları yorulur.
Dizleri tutmaz olur.
Yorulur insan elbette yorulur.
Kendini bilmez olur.
Tutmaz kimse kimsenin elinden bunu iyi anla..!
Kimse kimsenin beşiğini boş yere sallamaz.
Kimse kimseye ödünç vermez gönlünü.
Hibe edenlere bakma onlar Allah’ın erleri.
Gönlünü Allah’a vermiş hakkın neferleri.
Kilim üstünde yatar kimi kimi ipekten halılarda.
Kimsenin kimseden aslından farkı yoktur aslında.
Hayalde yatmış uyumuşta kalmış.
Bir uyandıran olur elbette.
Hayatın içinde herkes seçtikleriyle müsemma.
Yalandan mani okumanın anlamı yoktur.
Kabul etmelidir kendini.
Görmelidir halini...
Allah yeter kullarına.
İnsana insandan daha büyük bir acı yoktur.
İnsana insandan daha güzel bir sevinç yoktur.
Eğer insan olursa..!
Olumlu düşünürse kimseye söz söylemez ise derin ve anlamlı olur.
Küçük bir dünyanın büyük büyük kibirli beyleri ağaları efendileri..
Ne kadar otursanız tahtlarınızda
Birgün o tahta tabuta koyacaklar sizi.
Ölüm her yerde ve her anda.
Her yönde yakalar sizi.
Kimseye kalmayacak bu dünyada iyi güzel işler biriktirin.
Gayrısı ateş gayrısı hesap
Gayrısı acı...
Sevin bir yetimi..!
Düşeni kaldırın.
Susamışa su verin.
Aç olanı doyurun.
Lakin ne olur zaten zorluk çekenleri birde siz tüketipte zulmetmeyin.
Merhametli ve adil olun..!
Boş dünyanın boş işlerinin emekçileri.,
MÜNİRE ÇEVİK