Taştan Heykelin Şiiri - Ali Gençay

I-
yok! !
yok oluyorum
her gün doğumu
yok
olduğunda

II-
Ah! !
bilsen kıvranışlarımı
dokunamazsın
göz yaşlarıma
tenimin buz kesmişliği
ürpertemez ki seni
ben
taştan yontulmuş heykelim
duyamazsın
kilit vurulmuş
mermer dudaklarım
bedenim

III-
Hani! !
Kaderim ya
hüzün dağının zirvesine dikilendim
göğüslenen zemherim miydi?
yoksa sensizliğim mi?
bilen
bendim
kuru yeller esti
yırttı tenimi
yağmurlar yağdı tepeme de
kupkuru kesildim
sarsıldı yer
salladım sersemliğimdi
üşüdüm geceleri
ayaz değildi sebebi
sendin

IIII-
kırdılar
kollarımı,bacaklarımı
başım
kaç kıta uzakta
bilmem
yok! !
yok olmayacağım
olsa da bedenim
taştan mabedinin
temelindeyim