Taştan Heykel Şiiri - Erman Ulusoy

Bir üstün tarafın var insanoğlundan.
Ne kafanı kemiren bir kaygı,
Ne de yüreciğinde seni hergün biraz daha tüketen duygu var.
Sevildiğinden,beyenildiğinden habersizsin.
Sen sevemezsin ve de düşünemezsin ki...
Herkes seni beğense de,hiçbir büyüklük duygusu duymazsın.
Ağzın var,dilin yok,konuşamazsın ki...
Kulakların duymaz ki seni kötülediklerini.
Yüzünde hep ayni tebessüm vardır.
Ne zaman baksalar yüzüne,
Ama güzel bir çehre,ama çirkin...
İğrenip te yüz çevirmezsin.
Bir adam gelir üstünde yırtık urbanıyla,
Oturur yanında saatlerce,hiç sıkılmazsın.
Utanmazsın onunla kaldığın için.
Öyle ya,sen insanları kötü gözle göremezsin ki...
Kimi eller kalkar sana,seni kırmak için.
Hoyrat eller...
Ama sen hiç kıpırdamazsın.
Karşı koyamazsın ki onlara,
Onlara gülersin sadece.
Sen taştan heykel;
Seni,senden habersiz yaratmıştır insanoğlu.
Güleç yapmıştır yüzünü,
O gülmeyi gün gelir unutur,ama sen unutmazsın.
Keşke senden ibret alsa birazcık insan oğlu...
Ama sen taştansın,
Düşünemezsin ki...
Bir taştan heykel insan olamaz ki...

15.03.1974
Erman Ulusoy
Lüleburgaz