Tasnifsiz Şiiri - Çizgili Mavi

Kabiliyetim resmetmeye olsa,

Sana, seni yemyeşil bir bahar sabahı tasviriyle; rengârenk yapraklarla bezenmiş –çiçek açmış bir ağaç dalında dertli dertli öten bülbülün tuvale sığmayan sesiyle, dağların ardından ağır ağır yükselen güneşin kızıl tonuyla, papatyalarla, bahar çiçekleriyle ve baharın tüm neş’esiyle anlatırdım. Yok; kabiliyetim, resme değil!

Öyle olsa, özlemini bir ikindi vakti tablosunun hüznüne nakşederdim; grimsi tonlarda ve alabildiğine buğulu camların önüne düşen yağmur taneleriyle… Bir akşam vedası kederini akşamsefalarıyla anlatırdım; pembe, kırmızı, beyaz ve daha nice renklerle!

Gece karanlığını, zemheri ayazını ve sokakta yalınayak gezen evsiz çocukların üşüyen ellerini, özlemin diye çizerdim. Karanlık ve çıkmaz sokaklar hep hasretine çıkardı! Kabiliyetim resme değil, öyle olsa vuslatını çizerdim; her gecenin ardına gizlenmiş ve geceye yenilmeyene müjdelenmiş sabahı, gündüzü, güneşi! Kavuşmalar çizerdim, en güzel manzaralar önünde; elimde papatyalarla seni beklerken, karşımdan bana doğru koşarak geldiğin… Ayağının tozunu çizerdim geldiğin yollara, yolunu kaybedenlere mihmandar olsun diye!

Yıldızlı bir gece çizerdim seni, tüm yıldızları tek tek toplayıp sana armağan ettiğim; gökte yalnız bir ay ışığı, yerde yalnız yakamoz… Bir kadeh şarabın kan kırmızısına, bir dilim ekmeğe, bir sarhoşun narasına nakşederdim gözlerinde gördüklerimi; uçsuz bucaksız mavilikler, yeşilin bin bir tonu ve tozpembe hayallerle!

Kabiliyetim yok resme, olsaydı… Ah bir meylim olsaydı, kendimi çizerdim yürürken; kendimi, yağmurlar altında yürüyen ıslak, yorgun, tutkulu bir aşık gibi sana yürürken, seni ararken, sana ağlarken, sana kavuşurken, sana sarılırken, seni sararken, seni öperken…
Kabiliyetim yok resme, uzağım! Yokluğunda uzağım sanata birden yediye kadar… Ne kelimeler kâfi hasretine, en hazin şiirlerde; ne bir yakamoz erişir güzelliğine gözlerinin… Cennetten âla Cennet gözlerinin!