Taşlı Yollar Şiiri - Dervişe Güneyyeli

Yaşamın taşlı sokaklarında
Nice düşenler, nice yara alanlar var
Bizse kitapların arasında gitmeye çalışıyoruz düşe kalka.
Bazen küçük bir ayak kayması, ve
Tepetaklak kelimelerin üstüne
Dizlerimiz kanıyor,
Kelimeler kaçıyor can havliyle.
Gözlerimizde bir yorgunluk senfonisi,
Beynimizde en delisinden bir metalica.

Dışarıda insanlar yürüyor
Yollar araba dolu
Kulaklarımızda sesler, araba kornaları
Tramvayın raylarda bıraktığı hatıralarla acı iniltileri.
Biz; kimimiz bir odada,
Kimimiz bir kütüphane köşesinde.
Masalar öğrenci dolu
Kulaklarımızda mırıltılar, tıkırtılar
Kulaklarımızda yorgun nefes alışlar.

Onlar yollarda, binalarda
Bizler kitapların arasında
Herkes bir sınav telâşında.

Hayat yolunun taşlı sokakları
Kimisi bedende, kimisi beyinde
Geçmeye çalışırken engellerden
Yorgunluklar, uykusuzluklar
Yüreğin ağırlaşan adımları
Ve sıkışan bir bellek ya da kalp
Akılm duruyor, kalbim ağrıyor derken
Akıp geçen bir ömür hikâyesi.
Bu yoldan geçen milyarlarca silik ayak izi
Milyarlarca tükenmiş nefes.
Hayatın tanınmayan kahramanları belki de.

Bir hayat yolu,
Yaşamak için katlanılan taşlı bir yol
Bir gün alınmak üzere verilmiş bir emanet
Emanetin verdiği ağırlık,
Düşürmemek, kırmamak için verilen uğraş
Yorgun bedenler,
Uykusuz gözler,
Islak yürekler.
Bilinmeyen, görünmeyen milyarlarca emanet ruh;
Bir gün geri verilmeyi bekleyen
Kabul eden, etmeyen
İsteyen, istemeyen
Fark eden, fark etmeyen; ben, sen,o ve onlar
Yüzler, binler, milyonlar ve milyarlar.

Hayatın taşlı yolları; zor yollar
Sırtlarında yükler; koşan adımlar...