Taşlı Tarla, Karasaban, Rıza II

Koca Öküz yaşlıydı zaten
Bir yaz günü akşama dönerken
Ağıla üç beş adım kala
Dizleri önce titredi, sonra bağı çözülüverdi
Takati kesildi, boylu boyunca yola serildi
Bana kızdığından mı, mahcup olduğundan mı?
Hala anlamış değilim, sönerken gözlerinin feri
Çaresiz bana dikmişti çevirmişim başımı
Bakamadım yüzüne, utandım gözlerim yere düştü
Satının oğlan Arif, uyanık oğlandır cevval atik
Anlamış bir bakışta, bilmiş beni, öküzü
“Anca koşturdum bıçağı” dedi sonradan…
Ben hatırlamıyom da
Emektarın şansından
Yeni bilenmişmiş bıçakta!
Salmış zavallının boynuna
Sesi çıkmamış garibimin
Hoş çıksa ne yazar, bıçak çoktan değmiş kanına
Direnmedi diyorlar, son bir kez titremiş ayakları
Böylece gitti işte baba yadigârı.
Kasap Mustafa birkaç kuruşa aldı
Ben gitmedim, görmedim ya duydum,
Deyyusun çok nazlandığını.
Tesellisi oldu ayrılığın;
Ödedik borcunu, aldığımız tohumun
O gün bu gündür, tarlayla biz, boğuşuruz.
Bazı gün itişir bazı konuşuruz
Sabana gelince
İkimizin de arkadaşı;
Biraz başına buyruk olsa da
Benden daha dayanıklı,
Tarladan da inatçı.