Taşların özgürlüğe dönüşümü-2

Doktor, ben katı bir adamım.
Katı yaşam, taşlaştırdı, beni.
Diyordu yaşlı, iri yarı, ak saçlı, kalın gözlüklü adam.
Herkes benden çekinir.
Ben, gülmem.
Gülmek yumuşaklıktır, ekliyordu.
Sert adamız.
Atamızdan dedemizden böyle gördük.
‘Suyun, havaya, havanın taşa dönüştüğü evrende.
Yaratanın yaşamı ol dediği günden, son diyeceği ana değin, değişimi dönüşümü emrettiği mekânda, ben değişmem ne demek.’
Doktor,’çocuklarına söylediğin en güzel sevgi sözcüklerini sıralar mısın ‘dedi.
‘Ne.’
‘Çocuklarımı bu katı yaşama pamuk gibi mi yetiştireceğim.’
Doktor sen yanlışsın.
Senle işim olmaz dedi, küstü, kapandı sustu.
Elimi sıkmadan gitti.
İnsanları kucaklamak, herkes için iyiliği dilemek.
Kimse hakkında önyargılı olmamak.
Bir sabah uyandığında, hiç alt komşun hakkında iyiliklerde bulundun mu?
Üstteki kavga eden genç çifttin, yuvalarına saadet, huzur, sevgi getirmesi için Tanrı’ya yalvardın mı?
Hani giriş katındaki, iki değnekle yürüyen, yaşlı teyzenin sağlığı için esenliği için dua?
Kodda oturan üniversitede okuyan öğrencilere derslerinde başarılar diledin mi?
Hani, şu an, inim inim inleyen insanlara yardım etmesi için ellerini açtın mı?
Hastanede yatanlara.
Yaşamın koşullarının dört duvar arasına ittiği insanlara.
Onları o hale koyan insanlara, sistemlere karşı durmanı beklerim, bırak karşı durmayı, dualarında onlara yardımcı olmayı istedin mi?
Bilemiyorum.
Hep bekliyorsun dimi.
Bekle.
Beklerken, yaşamın iyilik tarlalarına, yaşamın sevgi yaylalarına, yaşamın ovalarına umut, barış, hoşgörü, gülücük sevgi tohumlarını ektin mi?
Yaşamı paylaşırken, kapını sabaha evinden hırs, gözleri kara, daha fazla kazanmaya, insanları kullanmaya, sömürmeye, sadece kendin için mi açtın?
Yoksa sabahı bütün insanlarla tek yürek tek el, halaylarla mı?
Hani bir sabah olsun bir sabah.
Bir an olsun bir an.
Derim ya, hiçbir şey için geç kalınmış değildir, her nefes alış yaşama yeni bir soluktur.