Taşları Dizmeyelim, Oyun Başlamasın

İstenmeyen düşünceler gece gelir
Hatıralar şüphelendirir insanı bazen
O anda saat kendine gelme vaktidir
Vakit kendine merhamet etme vakti...

Özlem,
bir ışık yanana kadar karanlıkta kalan yanım.
Ben sana soğuk bir kış gecesinde,
sokak ortasında ısınma ihtimali kadar uzağım.

Kendimi kaybetmek için o kadar geç ki saat
O kadar çok ki geceleri içime sen doldurmuşluğum
Beynimdeki tüm rafların üstüme yıkılmışlığı
Altında kalıp hasar almışlığım...

Artık geceye küfür ederken bile seçiyorum sözlerimi...

Beni çağırman mümkün olsaydı
Göğüs kafesimde hissederdim bunu
Islık çalmana da taş atmana da gerek kalmazdı
Kalbim güm güm çalardı kapıyı
ikişer üçer inerdim içimdeki merdivenleri
Boynuna sarılır ve şöyle fısıldardım kulağına:
“Taşları dizelim, oyun başlasın.”

Sakinleşti kalbim,
kendi merhametime yerleşti vaktim.