Taşlara aldırmaz Şiiri - Fahri Gül

Yaz beni,
mısra mısra, dize dize yaz demiştim.
Her şiir kara trenin vagonları gibi.
Başımı uzatıyorum
kompartımandan dışarı.
Yüzüm kara oluyor.
İs kokuyor güzelim hava.
Ağaç dalları yüzümü yaralıyor,
gönlümü değil.
Kara trenlerin tarih olduğu günleri yaşıyoruz.
Oysa, ben o trende bir penceredeyim.
Kara oldum,
yaralandım.
Bıkmadım gene de bakmaktan,
acılardan haz almaktan.
Sen gene yaz,
serzen file, vezire.
Oyunda taş değilim, ne'deyim...
Zemin benim, bir karesi ak diğeri siyah.
Hala,
oyunu bıraktığın yerdeyim.
Bilinmezliğin galibi oldun...
Beni,
böyle her oyunda
tek başına koydun.