Taşlama Şiiri - Kemal Ersözlü

Arafat,
Allâh’tan “Başlama”,
Bayram “Şeytân’ı Taşlama” Gün’ü..
Harem’den Meş’ar Taşlar’ı ile dolmuş Heybemiz..
7 Taş, 70 Taş…
Her Başak’ta 100 veren 7 Sümbül….

İbrâhîm’in Taş’ı benim Elim'de Bugün,
İsmâîl’n Taş’ı benim Elim’de…
Hacer bir Sabır Taş’ı..
Hacer bir “Tanım Öte’si Âbide”…
Hiçbir Şeyh(Skakes), hiçbir Pir (Peare) in yazıp oynayamacağı bir Drama’dır bu.
Bizim Hikâyemiz..

Heybem Taş Dolu..
Heybem Hayât Dolu…

Recmettiğim “Dokunduğum Sınırlar”,
“Çiğnediğim Hadler”, “Yitirdiğim Hududlar”…
Attığım her Taş, benim Derunum’a düşüyor,
Kör Kuyularım’a…
Sittin Sene’dir Taş yağıyor Memât’a,
Kuşlar Hayât veriyor Kent’e, Adam’a…

Mekân Cemarât, Zaman hep Şimdi…
Heybem hâlâ Taş Dolu…
Taş kesilinceye dek Şeytân’ın Yedâ’sı,
Attığım Taşlar’a Dirsek çıkın ey Melekler…
İstiqbâl’in Hürmeti’ne (Qıble)…

Küçüğü'nden Büyüğü'ne ey Ecinniler Ülkesi’nin Kulak Kabartmış Hırsızlar’ı..
Siz vermeyeceksiniz bana İnsanlığım’ı
Gerisin geriye..
Attığım Taş
Benim “Sen’le Buluşan İrâdem”e..
İlk Taş’ım da Son Taşım da Heyâkilim’i İşgâl etmiş Zulmet’e…
Nûr’u Taşlayan Senin Elleri’ne,
Ellerim üzerine konan Elleri’ne..
Dokunma Nâmahremim’e,
Çek Eli’ni Elim’den.

Kalabalıklar’a karışıyorum Ben.
Minâ’daki Sel’e…
Taşlarım hiç bitmeyecek,
Hep Ben'le berâber Heybem’de Taş olacak.

Hep İstiâze ile
Hep Besmele ile
Hep Lebbeyk Bilinci’yle…