Taşladığım kendimim Şiiri - Zeynep Beşen

yusuf
ey yusuf
güzelliğinden dolayı
tabaklara kan doğranan yusuf
gelme!
içimde ki sen putu kırdım artık
kaşlarının
gözlerinin
sesinin
gölgenin putu kırdım artık
gelme yusuf
yokluğunla al al sularda yıkanıyorum
daha senden arınamadım
tanrı seni ruhumla bir oymuş.
söyle yusuf teşekkür de misin
yangın da mısın
ben sendeyim sen kim desin?
bildin mi yusuf.
sen kim de sin!
gömleğin yusuf
gömleğin ki atana önce keder sonra şifa
gömleğin ki yusuf!
beni benden eden bela hatıra ve çile
hatıranın bile putunu kırdım yusuf
güzelliğinden oldum heba
güzelliği sonsuz olana ulaştım yusuf
güzelliğindeki yabanlığın keşfindeyim yana yakıla
yusuf beni benden ettiğin için ALLAH senden razı gele
soyunu törete yusuf salihler den ede
soyum bende son buldu
sen kendini kendi oyununda oynata dur hele
şimdi dağ başımdayım
yol geçmez yerlerdeyim
en kalabalıklar dayım
sen nerede sin yusuf
şimdi bir mucize ve azrail benimle
söyle yusuf bu yeni çağda
gömleğin kimlerin elinde
kokun yusuf kokun ateşle örülmüş kuyu bize
kırdım yusuf gel/me
yusuf anam atam canıma ot tıkıyor da
ben de ki seni okuyamıyorlar
görmüyorlar bilmiyorlar yusuf
bilenle bir oldum
nefes aldım şükrettim yusuf
soyundum yusuf soyum dam
arımdan ardaşımdan soyundum
aklımın gel gitlerini senin sokağında geçer iken
sen görmeden ardına attım
şimdi rengi ahenk için alemi seyrediyorum
kah yusuf oluyor kah yusuf oluyor
kendi kabemde aşk ile demleniyorum yusuf.
taşladığım kendimim
döndüğüm aşk benim
geldiğim yerlere gitmekteyim.