Taşkın Şiiri - Utku Temizkan

Geçmiş birer birer önüme düşüyor,
Ardını saklayamıyor zaman perdesi.
Umudum hatalarımın mahzeninde üşüyor,
Zihnim kulaklarıma fısıldıyor her bir sesi.
…
Bir garip döngüde, acı bir ezgiyle dönüyorum.
Tekrar tekrar gidiyorum sonunu bildiğim yolları,
Gözlerin ufkuna takılmadan görüyorum,
Her bakışımda kendime yeni bir anlam örüyorum.
…
Biliyorum,
Umudunu kırdığım her zerrem celladım olacak,
Kıyamet, baharın gelişini arzuladığımda kopacak.

Biliyorum,
Tükenmiş vaktimin hediyesi anılar bir bir solacak,
Varlığımın anlamı hiçlik aleminde son bulacak…

Bilmek beni cehalete sürüklüyor,
Ben de ‘bile bile’ sürünüyorum.
Kabuslarımı düşlerimde büyütüyor,
Gecelerimi kör düğümle bağlıyorum.
…
Durgunluğumda dahi bir fırtına oldum,
Koptum, savurdum, savruldum.

Beni, bende boğan düşüncelerle doldum;
Nihayetinde kendimde boğuldum.