Taşıyorum Şiiri - Bekir Dalkıç

Beni bu gün ettin sen, oysa ben oldum olası dündüm, dün.
Buğdaya döndüm tekrar, oysa düne kadar bir çuval undum sadece.
Bir çuval undum.
Seni tanıdım sanırım ondan oldu her şey.
Birer anıttır şu gövdemde çıkıntılar, çünkü sana dokundum.
İyileştirdin beni, yine iyileştir.

Bir evde ama kimbilir kimin evinde?
Çorap gibiydim kirli, delik deşik bir sepetteydim, yatıyordum sere serpe.
Yarı baygın.
Beni el yordamı bir çekmeceden alıp alıp eller, ayaklar,
Günboyu geziyorlardı, ta ki yorulana değin.
Geziyorlardı müzelerde, fuarlarda, o en acayip sergilerde,
Beethoven'dan Bach'a , Bach'dan Vivaldi'ye.
En nazik elleriyle, dilleriyle türlü türlü eziyetler.
Türlü türlü eziyetler.
Kirletince atıyorlardı kirli sepetine, eskiyincede çöpe.
Ya da yakıyorlardı cayır cayır öyle.
Bir kibrit çakıp.

Eledin aklımı da kurtarıverdin kelepçesinden kuruntunun,
Eskiden dolmuyordu bir türlü testim.
Seninle tanıştım aktım oluk oluk, taşıyorum seninle.
Ruhumu arındırdın yıkayıp, bir bir astın tekrar askıma, etten, iskeletten.
Ödüldür şu sırtımdaki ağrılar, çünkü senin resmini taşıdım,
Sadece senin resmini aklımda.
Taşıdım bazen zor olsada.