Taşınıyorum Yarın Şiiri - Salih Koca

Taşınacağım yarın, bu evden, anılarımdan…
Hamallar dikkatsizce taşıyacaklar geçmişimi
Bizzat kendim kendimi çıkaracağım buradan
Başka biri ikna edemez ayrılmaya beni…

Buradan uzakta, evimin yabancısı olacağım yarın
Penceremin açıldığı sokağın ismini unutacağım…
O yüzden bütün ışıklarını yaktım bu gece evimin
Komşularımın beni son kez görebilmesi için…

Yatağım, pencerem, karımla aldığım şu perde…
Duruyor geçmişimle geleceğim arasında bir yerde
Burada geçen yılların hesabını elbette öderim…
Merdivenlerin kaderime götürdüğü bu gecede…

Bir kez daha karşıma alıp konuşmak istiyorum eşyaları
Benden daha çok yaşamış olmalılar yılları, anlıyorum
Ama bu boş evde herkes susma hakkını kullanıyor,
Suçluluğun getirdiği huysuzlukla yalnızlaşıyorum…

Bu akşam kırılmış bardağın bile bana üstünlüğü var…
Oturduğum sandalye ile anlaşma yapmak üzereyim
Duvarlar zaten birbirlerini desteklemekle meşgul,
Bomboş odaları yalnızlığımla doldurmaktayım...

Dokuz aralık ikibinaltı cumartesi, evde zaman bitti…
Ajandalarım buradan başlayacak programlamaya beni
Yokum elbet bu şehrin bilinen şanlı tarihinin içinde…
Hangi şehir aldığı hayatları tekrar geri verir ki…

O gelmiş, yorgun hamallarla birlikte boşalttığım eve
Bir belge aramış olmalı geçmişe dair, belki bir kanıt
Başı yerde, gezmiş odalarda, koridorda, balkonda…
Üzülmüş, ne de olsa ondan geri kalanlar da burada…