Gün batımı usulca öperken saçlarını,
Sanki kızıl bir tüle bürünür İstanbul'um.
Gurubun nazlı eli okşar yamaçlarını,
Taşın, toprağın altın görünür, İstanbul'um.
Kim bilir kaç sevdalı destan yazmış adına,
Eşiğine yüz süren erermiş muradına.
Hiçbir şeyden çekmedi dünyada
Nasırdan çektiği kadar
Hatta çirkin yaratıldığından bile
O kadar müteessir değildi;
Kundurası vurmadığı zamanlarda
Anmazdı ama Allah'ın adını,
Devamını Oku
Nasırdan çektiği kadar
Hatta çirkin yaratıldığından bile
O kadar müteessir değildi;
Kundurası vurmadığı zamanlarda
Anmazdı ama Allah'ın adını,
