Taşı Saklayan Teyzeler- Cüzdanı Atan Nes ...

Efendim yaklaşık 26 yıl önce, memuriyete başladığım yıllarda köyde görev yaparken, birkaç çocukla beraber köy çeşmesine giden yoldaki otları, döküntüleri temizliyoruz. Göze nahoş gelecek görüntü olmasın diye. Malum köylerde temizlik görevlisi de yok. O halde; bu işe el atmak, daha doğrusu rehber olmak devletin görevlisine düşer. Lojmanın bitişiğinde eşi rahmetli olmuş bir teyzenin evi var.Teyze de çok iyi birisi. Evinin bahçe duvarının önünde yolda kocaman bir taş duruyor.Traktörler geçerken zorlanıyor. Bende çocuklarla beraber uğraşa uğraşa bu taşı dereye yuvarladım.Kendimce engeli kaldırdım, yolu güzelleştirdim ve işe yaradım. Buraya kadar her şey güzel. Ama niyete bak, akıbete bak.Çünkü akşam felaket..

Sokakta bir gürültü… bir bağrışma… Aman Allahım bu da ne? Teyze yollara sığmıyor… Yıllardır duran taş kime dokundu..? TAŞI KİM ÇALDI? diye…Mahcubiyet içerinde ve birazda korkarak ben deyince, teyze bir anlam veremedi. Elin gariban memuruna ne zararı dokunacak ki dercesine…Ortamı yumuşatmak yine bana düştü.(Anladım ki; köye giderken sadece diploma yetmiyor.Köyün özelliklerini, insanların hassasiyetlerini tecrübe etmiş birinden dinlemek gerekiyor.Çünkü en iyi okul da tecrübedir ancak okul masrafı çoktur.)

Teyzem sen sakin ol bakalım.Ben gençleri toplar dereden taşı geri getirir aynı yerine koyarız deyince, baktım teyze biraz sakinledi. Ben kökü bir taş için bu öfke niye diye düşünürken, Teyze:’’Oğlum bu taşı 30 sene önce rahmetli amcan, traktörler geçerken bahçe duvarına dokunmasın diye koymuştu.Bu taşta onun hatırası var. Taşa her baktığımda rahmetli amcanı görüyorum ‘’ dedi.

Aman Allahım..! Bu nasıl sadakat? Bu nasıl derin sevgi? Bir taşı bile yerinden oynattırmayacak kadar. Bu aile de hiç mi kavga olmadı? Hiç mi maddi manevi sıkıntı yaşanmadı? Soruyorum sizlere, bu evliliklere bomba atsanız yıkabilir misisiniz?

Ya şimdi, tabiri caizse evlilikte ayağa düştü.Ne kadar sevgi? Ne kadar sabır? Ne kadar sadakat? Stüdyoda izdivaç, senesi dolmadan altınları al evden kaç.

Eşimin hatırası var diye 30 - 40 yıl taşı saklayan teyzelerden 30 - 40 günde eften püften sebeplerle evlilik cüzdanını çöpe atan nesillere doğru nasıl geldik? Bir düşünelim isterseniz, annelerimiz, babalarımız nelere sabrettiler, biz nelerden şikayet ediyoruz?

‘Bir neslin kaderini, bir önceki nesil tayin eder’ sözünden hareketle belediyemizin yaptığı ‘“Ailemi Koruyorum Eğitim Programı’’nı tebrik ediyorum.Daha geniş alanlara yayılmasını şiddetle talep ediyorum.

Niçin derseniz, taşı saklamasa da, evlilik cüzdanını iyi günde, kötü günde hayatının sonuna kadar saklayacak ve çocukları ağlamayacak bir nesil için… Hepimize görev düşüyor.

TV ‘de İZDİVAC
Dul olsun,
Bekar olsun,
Hiç fark etmez
Bekarsa, yaşı kaç?
Memursa, maaşı kaç?
Yeyip, içip gezmeyi,
Almadan vermeyi,
Denizde yüzmeyi,
Çok seviyor mu?
Kalp kırdığında,
Özür diliyor mu?
EVET….EVET
………………,
Geleni gideni olacak mı?
Kaynana bizde kalacak mı?
Ailesine hiç uğramasak
Sorun olacak mı?
Annesi- babası, ablası,
Özgürlüğümüze dokunacak mı?
HAYIR….HAYIR…HAYIR
…………………………….,
(perde arkasına geçebiliriz)

Kalacağımız ev merkezde olacak,
Yemek yapmadan hiç anlamam,
Dışardan fast food türü gelecek
Ehliyeti ben, arabayı sen alacaksın
Bana ikinci baharımı yaşatacaksın
Her gün kuaföre gitsem darılmayacaksın,
Sağlam bir banka da adıma hesap açtıracaksın,
Kredi kartından sınırsız harcama yaptıracaksın,
Borcumu hiç aksatmadan anında yatıracaksın
………………………………….,
Aklıma gelenler şimdilik bu kadar,
Koşulsuz kabul edersen, gitme kal
Notere gidip sözleşme yapalım
Seyircileri de şahit tutalım,
En ufak bir aksama da,
Tazminatı alıp, cüzdanı atarım
Şartlarımı iyi dinle, iyi anla
Sonra vah, tüh deyip darılma,
Sen olmazsan kaç kişi var sırada
Bu da bizim işimiz safları sömürüp,
Rızkımızı (!) çıkarıyoruz burada….!