Taşı Atınca Deli, Çıkaramaz Kırk Velî

Kendi kendimize ederiz zûlmü
Hain İsyânkârlar Ellâh'a kulmu?
İlâhi nizâmdan çıkılan, yol mu?
Dünyada yok artık gidecek yerim
Toz duman içinde kalmıştır serim

Kulu azmayınca HAKK belâ yazmaz
Kulluğunu bilen Müslüman azmaz
Rüzigâr esmezse toz, toprak tozmaz
Biz bizi hizâya sokalım derim
Tevekkeltü teâlâEllâh’dır Kerîm

Kuyuya bir deli atınca taşı
Aslâ çıkaramaz kırk akîl kişi
Bu; zekâsı üstün şeytanın işi
Her ahvâlde ben tevekkül eylerim
Sizin olsun ben dünyayı neylerim;

Kuyuya taşı atınca bir deli
Uğraşırda çıkaramaz kırk velî
Tabiatın kanûnu bu ezeli
Hisse almam için kendime derim
Çorak topraklardan beklemem verim

İSLÂMİ sen, sen ol öylelerine
Taviz verip çıkarma ha serine
Dibini görmezsen dalma derine
Ben tükendim ağalarım beylerim
Kendim yazar, okur, kendim söylerim