Tasa Şiiri - Serpil Tuncer

Bahçemde dumanlı bu gün sarmaşıklar
siste kalıyor çatım
kış, zehir zemberek yağarken gökten,
uğramaz oldu beyazdan arta kalan maviler.

En iyi şiirim diye sarılıyorum her yazdığıma
en son aşkım bu diyorum terkedilene dek
anladım ki ölmek başkalarına,
ölüm bana düşermiş demek.

Tuzu çok artık denizin
tadı yok hayatın
ey yağan kar, seni ne çok severdim!
Ürkütür şimdi buzdan saçakların
kaygılanıyormuş insan demek
yılları artınca sayıların.

Dokunası bir ah çekiyorum
inciniyor kemiklerim
yatağımı kemiren keneler gibi
bitiriyor sayfalarını defterim.

Gölgemde savruk bir beden
taşımadığı belli titreyen dizlerimden
ilaç zamanmış,ne büyük yalan
gelen yalan, giden yalan arta kalan andan.